“Ümit mi? Ümit en son kötülüktür!” Nietzsche adeta haykırmıştı. “İnsanca, Pek İnsanca adlı kitabımda ileri sürdüğüm gibi, Pandora’nın kutusu açılıp, Zeus’un içinde sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman, orada son bir kötülük kaldığından kimsenin haberi olmamıştı: Ümit. O zamandan beri, yanlışlıkla kutuyu ve içindeki ümidi iyi şans olarak yorumladık. Fakat Zeus’un arzusunun, insanların kendilerini işkenceye teslim etmeleri olduğunu unuttuk. Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır.”
“Kutsal olan hakikat değil, kişinin kendi hakikati için çıktığı arayıştır! Kendi kendini sorgulamaktan daha kutsal bir şey olabilir mi? Kimilerine göre benim felsefi çalışmalarım kaygan bir zemine oturtulmuş. Görüşlerimde sürekli kaymalar oluyormuş. Ama kaya gibi sağlam bir sözüm var: Neysen o ol. Hakikat olmadan kişi kim ya da ne olduğunu nasıl keşfedebilir?”
“Hakikati,” diye devam etti Nietzsche, “ancak inanmayarak ve kuşku duyarak yakalayabilirsiniz, böyle çocuksu bir tavırla ‘keşke öyle olsa’ diyerek değil!
Ama rağbet görmeyen bir hakikatin, her şeyi zorlaştırmanın iyi olan bir yanı var mıdır? Bu sabah hastamın yanından ayrılırken bana şöyle dedi: ‘Kendimi Tanrının kucağına bırakıyorum.’ Bunun da hakikatin bir biçimi olmadığını söyleme cesaretini kim gösterebilir?”
“İnsanların ölümle yüz yüze gelme konusunda yaptıkları seçimi ellerinden mi alayım? Ne hakla, ne sıfatla bu rolü üstleneceğim? Öğretmenlerin kimi zaman acımasız olmaları gerektiğini söylüyorsunuz. Belki öyle. Ama bir doktorun görevi stresi azaltmak ve bedenin iyileşme gücünü artırmaktır.”