İnsanoğlu tembeldir, bir yere gidecekse her zaman en kısa yolu seçer. Kötülüğe ulaşmak için elini uzatmak yeter; oysa iyilik yapmak için bir çaba gerekir.
Artık insanın nasıl delirdiğini kolayca anlıyorum; yalnız kalmak ve o sesi kesecek düğmeyi bulamamak yeterli.
Karşımdaki insanın ayrı bir kişi olmasına izin verebilecek miyim? İster dürüst, ister talepkar, ister sedüktif, ister olgun, ister immatür olsun, olduğu gibi görünme özgürlüğünü ona verebilecek miyim? Yoksa benim önerilerimi dinlemeli ya da biraz olsun bana bağımlı kalmalı ya da benim istediğim kalıba girmeli diye mi düşünüyorum? Görüşmede amacım öncelikle kendimi rahatlatıp hastamın beni model almasını sağlamak mı yoksa? Onun kişilik geliştirme özgürlüğüne müdahale etmemeyi başarabilecek miyim?
Reader Follow Recommendations
Koşulsuz olumlu tavır takınmak da kolay değildir. Güvenimizi boşa çıkaracağını düşünebiliriz. Araya mesafe koymak çok kolaydır, “profesyonel takılmak” son derece kolaydır
Eğer gelecekte iyi yaşam demek, ortamı kontrol ederek ve alabilecekleri ödülleri kontrol altına alarak bireyleri koşullamak ve böylece onları acımasızca üretken yapmak demekse, ben bunların hiçbirini istemiyorum. Bana göre bu, iyi yaşamın sahte bir biçimidir, onu iyi yapan şey haricinde her şeyi içeren, sözüm ona, iyi bir yaşamdır