Küçük değişiklikleri o anda çok önemli görünmedikleri için es geçeriz.
Genellikle kendimizi büyük başarıların büyük eylemler gerektirdiğine ikna ederiz.
Aynı alışkanlıklarla sadece aynı sonuçları alabilirsiniz. Ama daha iyi alışkanlıklarla her şey mümkün.
Reader Follow Recommendations
Başlangıçta küçük ve önemsiz görünen değişiklikler, sizin onlara yıllarca sadık kalmanız durumunda bir araya gelerek hatırı sayılı sonuçlar yaratıyor. Hepimiz engellerle karşılaşıyoruz ama uzun vadede hayatlarımızın kalitesi alışkanlıklarımızın kalitesine bağlı oluyor.
Bencil kişilerin başkalarını sevemedikleri gerçektir. Fakat kendilerini de sevme yetisinler yoksundurlar.
Birini sevmek sadece güçlü bir duygu değildir; bir düşünce, bir yargı, verilen bir sözdür. Eğer sevgi sadece bir duygu olsaydı, karşılıklı verilen sonsuza kadar sevme sözlerinin hiçbir temeli kalmazdı.
Oysa sevdiği kişide insan tüm insanlığı, yaşayan ne varsa hepsini sever
Eğer birine "seni seviyorum" diyebiliyorsam, "sende herkesi seviyorum, seninle tüm dünyayı seviyorum, sende aynı zamanda kendimi de seviyorum" diyebilmeliyim.
Baba sevgisinin kazanılan bir sevgi olması, beklentiler gerçekleşmezse yitebileceğidir. Baba sevgisinin doğasında yatan itaat, en temel erdemdir, itaatsizlik ise en korkunç günah. Bunu cezası ise baba sevgisinden yoksun kılınmaktır.
Olgunlaşmamış sevgi, "seni seviyorum çünkü sana ihtiyacım var" der. Olgunlaşmış sevginin söylediği ise "sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum"dur.
Kişi, uğrunda emek harcadığı şeyleri sever ve kişi sevdiği şeyler için emek harcar.
Çiçeklerini sevdiğini söyleyen bir kadının çiçekleri sulamayı unuttuğunu görürsek, onun çiçek sevgisine inanmayız. Sevgi, sevdiğimiz şeyin büyümesi ve yaşaması için gösterdiğimiz etken ilgidir. Bu etken ilginin bulunmadığı yerde sevgi de yoktur.
Sevmek bir eylemdir; edilen bir duygu değil. Bir şeyin içinde olmaktır bir şeye kapılmak değil. En genel biçimiyle sevmenin etken yapısı, sevmenin almak değil öncelikle vermek olduğu biçiminde tanımlanabilir.
Sevgi, kişiyi diğer insanlardan ayıran duvarları yıkan,onu diğerleriyle birleştiren, insanın içindeki etkin güçtür.
Doğumdan ölüme, pazartesiden pazartesiye, sabahtan akşama tüm faaliyetler düzenlenmiş, bir örnek hale getirilmiştir. Böylesi bir düzenin ağına düşen kişi insan olduğunu, tek bir birey olduğunu nasıl hatırlar? Düş kırıklığıyla, üzüntüyle, sevgi özlemi, hiçlik ve ayrı olma korkusuyla doluyken yaşamaz şansına bir kez sahip olduğunu nasıl aklına getirebilir?