Her şiirin hatta her dizenin bir kitap hüviyetinde olduğu bu eserlere inceleme yapmak kapı aralığından görünen ışıkların yansımasıyla eşdeğerdir heralde. Ben de yansıdığı kadar yansıtmaya çalışayım.
Düşünmek hantallaştırır diyenlerin yüzlerine şairlerin vakarı her geçen gün bir tokat gibi iniyor. Düşünmekten kaçtıkça hislerinden hatta insanlığından kaçan bu kişiler o kadar hissizleşmişler ki tokatların acısını bile duymuyorlar artık. Hissettikçe düşünen, düşündükçe hisseden böylece büyüyen heybetleri fark edemeyenlerin kalplerine gözlerine şiirler işlemeli. Zalimlere, hissiz kalmış hazcılara şiirleri bayrak yapıp hücum etmeli. Eğer bir gün böyle bir savaş verilirse, İbrahim Tenekeci de kendi bayrağını taşıyabilecek bir isim bu orduda.
" Hep soğuk mudur Tanrım
Şairlerin döşeği "
diye sorgularken üstad, çözüm olarak döşeğini dizeleriyle ısıtıp yorgan diye şiirlerini örtünenlerden.
"Kiracıymış meğer kabuklar yaralarda" diyerek kabuksuz yaralarının kanamalarını dile getirirken;
"Yıkıl ey karşımdan
Kaleleri kurduran korku" diye haykırarak celali duruşunu da gösteriyor bizlere.
Kendi şarkısını söyleyen bu adam, kalbine söylenmiş, kalbiyle hayata seslenmiş ölüme seslenmiş bu şiirlerinde. Kalbinizle söyleşmek biraz da söylenmek için kalbinize bu şiirler dilinize dil katabilir.
Tercih sizin.
