Gazel
@Gazel_l
17 reader point
Joined on October 2020
Olumsuz olarak nitelendirme eğiliminde olduğumuz duygular da varoluşumuzun bir parçası. Eğer bazen nedenini bilmediğimiz depresif bir yaşantıya giriyorsak bu, o zaman kesitinde organizmamızın kendiliğinden yaptığı bir seçimdir. Belki de organizmamızın bir ihtiyacı. Yaşanmasına izin verdiğimizde bir süre sonra tükenir ve başka bir yaşantıya geçilir. Bastırmaya ya da işler yolunda gidiyormuşçasına davranmaya çalıştığımızda durum karmaşıklaşır, hatta bazen psikosomatik tepkilere yol açabilir.
Sevgi denilen, adı var tanımı yok bir olguyu “ithal ederek” yaşamaya çalışmanın,insanın kendisini pazarlamasını ve benliğine yabancılaşmasını içeren bir bedeli de olduğu genellikle görmezden gelinir Anlaşılabilme ve hissedilebilme, yerini ilgi görme ve beğeni toplamaya bıraktıkça, yaşam üretme potansiyeli de giderek kullanılmaz olur ve insan kendisini nasıl çıkacağını bilemediği bir kısırdöngünün içinde bulur.
Çağdaş insan, insanlar dünyasına yabancılaşmanın yanı sıra, kendi dünyası içinde de tutsak durumundadır. Bu nedenledir ki kopukluk,ilişkisizlik,yabancılaşma ve duygusal donukluk yaşayan ya da sorunlarını mantıksal formüllerle ve entelektüalizasyonla kapatmaya çalışan insanların sayısı giderek artmakta. Hatta belki çoğumuz böyleyiz.
Reader Follow Recommendations
İnsanın kendi varoluşunu algılayabilmesine giden yol,sanıyorum öncelikle kişinin kendisini nasıl var edemediğini yakalayabilmesi ve görebilmesiyle açılmaya başlıyor. Bence çoğu insanın bir şeyler “yaparak” var olabileceğine inanmış olması bu yolun açılmasını engelliyor. Çünkü “olmak” “yapmaktan” önce gelir.
Bir kez daha, anılar orkestrasının uzaktan gelen köhnemiş melodisine ayak uyduruyorsunuz.
Öğrenmiş olduğunuz gibi narsistlerin oldukça yüksek doğrulanma, onaylanma, kontrol, zafer ve kendilerinin olağandışılığı konusunda bilgilendirilme ihtiyaçları vardır. İçlerindeki utanç, duygusal yalnızlık ve güvensizlik nedeniyle bu ihtiyaçları hissederler. Tepeden bakan tavırları duygusal barajlarında sadece bir tıpadır.
İyi kötüyle, ışık karanlıkla, şafak alacakaranlıkla, kusursuzluk kusurla birliktedir. Bizler de bu karşıtların, bu çelişkilerin, bu paradoksların ortasında yaşarız.
“Artık çok geç.Her zaman çok geç olacak.”
