Garip bir dağılma ve bölünmeden geçiyordum sürekli. Bazen bir şey düşünüyor,buna kendim de inanmıyordum. Bazen içimde kendime karşı bir acıma duygusu beliriyor,ama aklım ayıplıyordu beni. Birisiyle konuşsam,bir şey yapsam , türlü konularda söze karışsam gönlüm başka yerde oluyordu ,aklım başka yerde, ve ayıplıyordum kendimi. Dağılan,çözülen bir kitleydim ben . Sanki ben hep böyleydim, böyle de kalacağım: acayip, biçimsiz bir karışım...
Sayfa 49Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Yaralar vardır hayatta,ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen,kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler,çünkü herkes bunlara nadir ve acayip şeyler gözüyle bakarlar.
Sayfa 1Kitabı okudu
Tek yeteneğin dünyada ileri geçmek olduğunda insanlar, senin iç yüzünü eninde sonunda görürler.
