Rəhim xan acı-acı güldü.
"Onda Hüməyra və mən bütün dünyaya qarşı idik .Və sənə deyim ki, Əmircan:sonda həmişə dünya qalib gəlir.Dünyanın gərdişi belədir.
Doğrudan da ,bizim gözümüz bizə yaxın olan adamların daxili aləmini görə bilsəydi,insan haqqında bu insanın fikirlərindən artıq ,xəyalları əsasında daha düzgün mülahizə yürütmək olardı.Fikirdə iradə var,xəyalda yoxdur.Qeyri-ixtiyari olaraq meydana gələn xəyallar - bu xəyallar əzəmətli və ideal bir şeyə xidmət etsə də ,-həmişə bizim mənəvi simamızı əks etdirir,bunu mühafizə edir.Qəlbimizin bilavasitə ən gizlin dərinliyindən gələn səmimi hislər içərisində bizim böyük taleyə doğru dayanmadan can atmamızdan daha səmimi bir şey yoxdur.Bu can atmada insanın əsl xasiyyəti-bir-birilə əlaqələndirilmiş,ətraflı surətdə düşünülmüş fikirlərdə olduğundan daha artıq görünür.Bizim xülyamız hər şeydən çox bizim özümüzə oxşayır.