Puslu bir bahar sabahına uyandım ellerinsiz.
Ne bileyim düğüm düğüm şuramda her şey ..
İçinde ukte olarak kalan sevmelerin ve yarım kalmışlıkların altında ezilirmiş insan..
Yıllar önceydi. Bir masala inanmış, gökten düşen elmalardan medet ummuştuk. Gençlik rüzgarları eserken başımızda kavak yelleri misali, ben bir Ağustos akşamı ağlamıştım aşka saygımdan.. Seni yüceltmiş, yer ile göğün arasına sığdıramamıştım. Sanmıştım ki olur, sanmıştım ki yeşil denizlerde koşarız el ele... Ağır bir kelam, kendime müthiş bir saygısızlık olacak yanılmışım demek.. Saygımı yitirdim güzel olan her şeye, bilmesen de, bilmeyecek olsan da... "göçebe"
Okur Takip Önerileri
Çıkamıyorum işin içinden. Bu nasıl bir yalnızlık, bu nasıl bir iç karmaşa. Bazı günler yaşamanın manasızlığında boğuluyorum. Bir yere varamıyor, hiç bir keyif alamıyorum. Neyi düşünsem, neyi hayal etsem boş bir idea olduğu fikri caydırıyor beni. Varmak istediğim bir yer yok, bir hedefim ya da ulaşmak istediğim bir nokta. Her şey saçma bir uğraşıdan ibaret yalnızca. Fikirlerim yorgun, ve ben acizim. Neyin hevesi bu insanlardaki. Yaşamak denilen şey, bu kadar güzel mi? Ne için bunca çaba... Her şeyin sonu bir türlü varamadığımız o hayal kırıklıkları değil mi? Kalbimi hissetmiyorum, merhamet duygum, sevgiye sadakata olan inancım tükenmiş sanki... Susmaktan öte bir isyanım yok neyse ki..