Görəsən xəstəliklərə çarə tapan tibb, nə zamansa ürək yanğısına əlac edə biləcəkmi? Gün gələcək ulduzlara səyahət edə biləcək insanlar, öz əzablarından qurtula biləcəkmi? Elm sizi müəyyən rahatlığa qovuşdurmaqla yanaşı, müəyyən çətinliklərin öhdəsindən gəlməyə təkan verə bilər, amma ruhunuzdakı o gerçək hüzurü tapmanıza heç bir qaranti verə bilməyəcəkdir.
İllərin sevinci acılardan doğan bir damla göz yaşında əriyib gedərkən hansı əbədi xoşbəxtlikdən danışmaq olar. Varmı o əbədi xoşbəxtlik? Bəşəriyyət var olandan bəri əbədi xoşbəxtliyi axtararkən fitnə-fəsadlar, qısqanclıqlar, müharibələr və s içində boğulmadıqmı? Hansı kitab, hansı din, hansı peyğəmbər, hansı filosof o əbədi xoşbəxtliyi bizə bəxş edə bildi? Gözləri daima gülümsəyən bir insan varmı və əgər varsa mənə göstərə bilərsinizmi?
Və ya, bir ovuc xoşbəxtliyi qazanmaq üçün nə qədər mübarizə apardığımızın fərqindəmiyik? Bəzən bir gün deyil, bir il deyil, o bir ovuc xoşbətliyin dadına baxmaq üçün ömrümüzü fəda etmirikmi? Hətta çoxlarımız o bir ovuc xoşbəxtliyin uzaqdan qoxusunu belə hiss etmədən yaşamırıqmı? Qaranlığı hər addımında hiss edən insanın ürəyində günəş daima parlaya bilərmi?
Və beləcə mövcudluğumuzdan bu yana həmişə labirint içində çıxış yolu tapmağa çalışırıq? Ümidləndiyimiz hər bucaqda yanıldığımızın şahidi olur və şahid olduğumuz hər yanılqıda bir ümid axtarırıq.
Habil Yaşarın "Yeddinci ayın yeddisi" romanından