Benim söylemek için çırpındığım gecelerde,
Siz yoktunuz.

Rahat döşeğinde ölmeyen İsa’nın mezarı etrafında, çepeçevre, Müslüman jandarmaları nöbet beklemektedir.
Kilise içinin her parçası bir başka millete ayrılmış olduğunu yazmıştım: Her millet kendi yerini süpürür, yıkar ve taşı üstüne yalnız o milletin ayağı basar. Birinin süpürgesi ötekinin taşına dokundu mu, cinayet olur ve İsa’nın mezarına gözyaşı yerine kan sıçrar.

Hicaz hurması gibi Filistin zeytini de ancak para ile satın alınabilir. Şakağa yapışmış yağlı saç parçasını bükerek can çekişen Kudüs hacıları, yağlı hırkalarının çürümüş pamuğunu didikleyen Medine hacılarından daha bahtiyar değildirler. İsa’nın açları da Muhammed’in açları kadar ve onlar gibi sürünmek kaderlisidirler.

Medine kasabası birkaç boz renkli hurma gövdesinden belli olur. Çocukluktan beri hazretsiz, aleyhisselâmsız, titremeksizin ve korkmaksızın ismini ağzımıza alamadığımız Peygamber’in şehrindeyiz. Eski müphem ahret hayaletlerinin içimde kımıldadığmı hissetmeli idim.

Bu his, Medine’de büsbütün biter. Medine, Peygamber ölüsü ile tüccarlık eden bayağı ahlâksız simsar yuvalarından biridir. Her Medine’li uzaklardan gelen saf halka, bu harap ve pis çöl köyünün taşını, toprağını, kuyu suyunu kırk defa öptüre öptüre satar.

Şam’dan kalkan tren, Medine’ye üç gün üç gecede gider. Medine’yi bile bırakmıyorduk Medine’siz Türkiye? Bu emperyalizmin intiharı demekti.

Ne Medinesi? Bir gün aşağı geçecek bir kıtayı selâmlamaya inmiştik. Tren varken, Adana’dan beri yayan yürümekte idiler. Üç bin kadar zayıf, soluk ve üstü başı yıpranmış Türk çocuğu, yorgun argın önümüzden geçtiler. Biliyor musunuz, nereye gidiyorlardı. Aden’e!

Bana Ismail deyin!
Ey uğruna dağlarda öldüğümüz yataklarında uyuyan insanlar! Öldüğümüzü hemen kabullendiniz değil mi? Her zamanki gibi meydanlarda ölümsüz olduğumuzu söylediniz değil mi? Oysa ben öldüm. Bir dağ başında her şeyden uzak... Beni unuttunuz. Hiç yaşamamışım gibi. Adlarımız yok. Sadece bir sayıya karşılık geldi tüm yaşamımız. Ölmeden önce baktığım gökyüzü gözlerimin içinde dondu. O gün burada kalacağımı ve bedenimin yavaş yavaş dağılıp yok olacağını düşündüm durdum. Ağladım. Önceleri yumuşak bir sesle ve duygulandığım için ağladım. Ama çok geçmedi çok daha derinden hissederek yüksek sesle içimi çekerek ağladım. Yüzüm gördüklerim karşısında çarpık ve kızgın. Kanım toprağa oluk oluk aktı. Hani derdiniz ya toprak kanla sulanmalı. Öyle de oldu. Ah bu topraklar. Kimlere mezar olmadı ki! Kaç sahibini içinde sonsuza dek eritti. Bedenim paramparça eridi.

Beni unutmayın.

Bana Ismail deyin!