Bildiği tek hayat olan huzurlu yalnızlık yoktu artık. Burada havanın kendisi bile canlı gibi nefes alıp veriyordu. Dur durak bilmeksizin uğulduyor, vızıldıyor, homurduyordu.
Bu kadar acı hep bundan değil mi? İnsan zayıf, insan zavallı... Bir türlü kendini yenemiyor. Bir türlü huylarından vazgeçemiyor. Ben de kendimi gönlüme söz geçirir sanırdım, heyhat!
"Sanki ömrümde gördüğüm, duyduğum, okuduğum, düşündüğüm ne kadar güzel şey varsa hepsi bir yere toplanmış, sonra da bir insan çehresi olup karşıma gelmişti."
Seviyorum, sevmekten kendimi bir türlü alamıyorum. O da beni seviyor. Sevdiği mektubunda yazılı... Kendi el yazısıyla üstelik... Elbette gerçektir... Hayır! Allah o kadar güzel bir vücudun içinde hainlik saklamaz ya! (iyice düşünür) Kim bilir? En güzel çiçeklerin arasında yılan da bulunuyor.
Ya Rabbi! Ya Rabbi! İnsanın yüzü gibi gönlünü meydanda yaratsaydın ne olurdu?