Bildiği tek hayat olan huzurlu yalnızlık yoktu artık. Burada havanın kendisi bile canlı gibi nefes alıp veriyordu. Dur durak bilmeksizin uğulduyor, vızıldıyor, homurduyordu.
Bu kadar acı hep bundan değil mi? İnsan zayıf, insan zavallı... Bir türlü kendini yenemiyor. Bir türlü huylarından vazgeçemiyor. Ben de kendimi gönlüme söz geçirir sanırdım, heyhat!
"Sanki ömrümde gördüğüm, duyduğum, okuduğum, düşündüğüm ne kadar güzel şey varsa hepsi bir yere toplanmış, sonra da bir insan çehresi olup karşıma gelmişti."