Yine kapitalizmin dişlerinden arda kalmış bir benle evime dönmüş haldeyim. Günde 14 saat iş ve geri kalanında azıcık bir zaman. Hayatta olduğumu hissetmeye çalışmak. Ve bayılıp uyumak..
İşte 21.yy benim sıradan bir günüm..
Öyle basık zamanlar ki şuan içinde olduğum.
Ne birşey yapmaya halim ne de biriyle konuşmaya mecalim var. Kendi yalnızlığımla, içimdeki benle konuşmak ve uyuyanları kaçanları ve maskelileri izlemek yetiyor.
; İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş…
Hep şikayetçi hep bıkkınmış…
Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler…
Saklayalım, zor bulsunlar…
Zor buldukları için belki, belki kıymetini bilirler diyerek başlamışlar tartışmaya…