Mesele dengeyi koruyabilmek. Gerçek olanı sanalı ile ikame etmemek; karşımda benimle oturan biri varken telefon ekranına gömülmemek. Ağa takılan sinek olmamak, ağın sizi hapsetmesine izin vermemek.
Kendimize bir nefes alma zamanı vermek zorundayız. Kapat düğmesine basarak dijital hamallığın beyaz gürültüsünden imtina edebiliriz. Böylece hayatın doğal ritmiyle yeniden buluşur ve onda bütün ruhumuzla yaşamayı öğreniriz. Acele etmeyen bir yağmurda ıslanır, acele etmeyen bir güneşte ısınırız. Ekranı kapatmayı başarabildiğimizde, hayatın bütün kapıları ardına kadar açılır. O kapıdan girdiğimizde yürüdüğümüz her yol kendimize çıkacaktır.