Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmıyan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi
Bir gün dindinha bana, sevincin "yürekte ışıldayan bir güneş" olduğunu söylemiş güneşin her şeyi mutlulukla aydınlattığını belirtmişti. Bu doğruysa, benim iç güneşimde her şeyi güzelleştiriyordu...
Hiç sevgi görmeden büyüyen bir insan, sevgiyi sunmayı nereden bilebilir ki? Hiç tatmadığı bir duygunun tadını da, yolunu da, planını da, resmini de nasıl çizebilir ki? Onu da anlamaya çalış.