Görsen dışardan ne kadar mutlu görunuyorum görsen ne kadar dim dik duruyorum ama kimsenin içimdeki çökuntüden haberi yok.gün geçtikçe erıyor bitiyorum.ne yapacağımı bilmeden sırf gun geçsin zaman geçsin dıye yaşıyorum.kaç gundur ne yedim neyden tat aldım nereye gıttım ne yaptıgımın farkında değilim sadace bir yerlere sürükleniyorum.Bir sonu olmalı bu çöküntünün .çok yoruldum .yoruldum .yoruldum.öyle derin hiç deliksiz kapatmak gözlerimi istıyorum sonsuzluğa ...herkes hayata kendi penceresınden bakar hayata ama benım artık bir pencerem kalmadı .bir aralık bile kalmadı hayata dair .öyle bir karmaşanın içindeyim ki hayatıma gırmek isteyen sadce kendi mutluluğunu istiyor benım duygularım o kadar önemsizleşmiş ki.onları mutlu etmekten vazgeçtiğim an onlarda benden vazgeçiyorlar .gönlum gun geçtikçe erıyor bitiyor.kül olup yavaş yavaş yok oluyor .bu kadar üzüntüden sonra duygularımı kaybetmekten korkuyorum ve galiba öyle oluyor .Artık kimseyı sevemeyecğimi düşünüyorum.baktığım her yer baktıgım her göz seni çağrıştırır bana .yurudugum her yol ,attığım her adım seni bana anlatıyor.Ben seni sen oldugun için değil kalbımde kendim yonttuğum için bu kadar sevdim.Aslında benım sevgım yokken sen bir hiçsin .Ama kahretsin ben varım ve bunu daha içimde yaşatıyorum içimde ...özlüyorum ,sevıyorm beni sevmeyişini bile sevmişim,seviyorum.. .Bana bakışını sarılışını özlüyorum .içimde büyüttüğüm o seni özlüyorum .