İnsanın yaşama sevincini bile kıskanıyorlar.
Cehennemi yaşattıkları dünyada, hayalleri yıktıkları dünyada bir yaşama sevincin olmuş çok mu?
Bir masum öldü diye ağlayabildik mi?
İnsanız ama anladığımız değil hissedebildiğimiz kadar insanız.
Bizde acıdığımızı zannediyoruz. Acımak günlük veya aylık veya anlık değildi. Gündemden düştüğü an bizim acimamiz da o zaman kalbimizden aklımızdan düşüyor.
Okur Takip Önerileri
Bazı şeyler yoktur ama biz zihnimizde var ettiğimiz için var olmuştur.
Bu zamanenin insanları bir tuhaf iyilik yapsan ayrı dert kötülük yapsan ayrı dert oluyor. İnsan artık ne yapacağını şaşırdı.
Sana acimayana acımak için elinden geleni yapmak yine bir akilsizliga tutmuş gidiyor. Yine aynı yerinden vurulmaya doyamadık herhalde.
İçim belki rahat olmasa da belki zannettikleri gibi çok mutlu(hatta mutlu) olmasam da o gülümsemeyi her seferinde gösteriyorum. Acımı göstermemek için kabuğumu içime çekip o acılı şekilde hiç gözükmeyen gülmelere devam ediyorum.
Bazen insanın duygusuz, ruhsuz olmasının açıklaması kendisi değildir. Bazı insanlar onu o hâle getirir.
Kendimize değer vermeyince acınacak hâle geliyoruz.(Gerçi acıyan yine kendimiz...)
Hep aynı senaryoları yaşıyorsak Bir şeyleri değiştirmek mi gerekiyor yoksa?
Sanırım İnsanları kitabın ortasından başlamış gibi tanımaya çalışıyorum.