Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Ozee
@JEANveyaMADLEN
1998
193 okur puanı
Şubat 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
“Bugün seni çok özledim, bunu hangi gün okuyorsan oku.”
Aşk; ilahi düş,
Ruhun cenneti,
Ancak uzak, ancak yitik…
Geceydi, gece bizi, biz geceyi çağırmıştık. Gecenin koynundaydık, tarihin kederli şöleni, zaman ve devranın inlemeleri ve kırık ruhun başkaldırısı için.
Okur Takip Önerileri
Ve sibeke xelke min î delal çû welate xerîbiye….
Kesek li mala tu nîn e, w’eze sebra dile pe bînim…
Ağacın kurdu ağaçtadır; herkes kekliğe düşman, keklik de kendi kavmine…
Aşk oklarıyla yaralanan yüreği, hayallerin ateşinden uzak tutmak gerekiyordu.
Nietzsche, beni okuyan, kelimlerimle dağların yüksek ve soğuk doruklarına tırmanır, diyordu. Ancak ben doğu da , dünyanın en sıcak iklimindeydim. Ne Bismarck, ne Nietzsche , ne de Ovidius ne de diğer ustalarımın benim için yapabilecekleri bir şey yoktu. Yüreğimdeki yaralara , tecrübelerin merheminden başka , hiç kimse , hiçbir biçimde yardımcı olamazdı.
Ölüm etrafımızı sarmış, durmadan saldırıyordu. Babamın sözü doğruydu, feleğin devranı kin tutuyordu bize . Sadece gurbet ellerin dertleri , sürgünlüğün acıları değil, ölüm de artık bize başkaldırmış, teker teker bizden birilerini alıp götürüyor ve bir balyozla yaralı yüreklerimizi dövüyor, dövüyordu.
Ne denebilir ki? Gözlerin konuştuğu yerde sözün ne hükmü olabilir ?
Dur; izin ver , geçmişin cılız sesleri ve bulanık görüntüleriyle , yine yardım edeyim sana. Maalesef sonuçta dolu dolu yaşanmış bir hayattan cılız sesler, yitik gölgeler ve bulanık anılar kalıyor geriye .
Belki de bir rüyaydım
Senin için…
Uyandın ve ben bittim
Beni güzel hatırla…
Ne tuhaf , insan her şeye ne kadar çabuk alışıyor. Tüm bu farklılıklara nasıl da uyum sağlıyor. Hayat ne kadar tuhaf; insan ne kadar tuhaf!
Fotoğraf, mekanın , yaşamın, zamanın donmasıdır; zamanın akışına karşı verilmiş tarifsiz bir savaştır.
Yazının gücüne değil, kılıcın gücüne inananlar, yazıya kulak asmazlar, ta ki günün birinde yazının gücünün, kılıcın gücünden daha kuvvetli olduğunu gözleriyle görünceye , deneyleriyle yaşayıncaya kadar.
Alıştım mı yokluğuna?
Vaz mı geçiyorum, varlığından?
Tedirginim aslında,
Ya başkasını seversem?
Şimdi sadece yok olmanın ve kaybetmenin dayanılmaz duygusu hakim. Bu duyguya nasıl alışılır?