Gecenin gözlerinde açtım ruhumun ışığını...Etrafındaki duygu halkalarım bir mum gibi erir .Donmasını engelleyemediğim duygularım şafak vaktine doğru usulca ruhunu teslim eder halkalara.Geniş halkadan kör kuyuma dogru halkalarım gittikçe küçülür.Çevresini aydınlatıp kendini karartan bir süreç...Yanmışlığı kendi kuyusunda yaşar ve mumun alevi gibi bir sağa bir sola savrulur dik duramaz.
Bazen insanları okumak ister yüreğim. Lakin sayfaların çoğunu atlatarak okuması gerektiğini unutur.Unutmak kitabın bitişine ulaştırır.Velhasıl-ı kelam : Yeni bir kitap için yüreğim , yolculuğa hasrettir .