Dünya. Çıplak omuzlar üzerinde duran.
Herkes alışkın dölyatağı borsalarla ağulanmış bir dünyaya
Benimse dar
Çünkü dargın havsalamın
Gücü yok bazı şeyleri taşımaya.
İçtin de ecel zehrini sen kendi elinle
Hâlâ bu gönül hangi uzak gölgeyi bekler?
Bak, haykırıyor <Boştur ümitler> diye dinle,
Zulmette keder besteleyen gamlı köpekler.
Gençler artık hiçbir şey öğrenmek istemiyorlar, bilim geriliyor, tüm dünya tepetaklak olmuş, körler körleri yönetiyor ve onları uçuruma sürüklüyorlar...
Gerçek, onunla yüz yüze gelmeden önce, dünyanın yanılgısı içinde, parça parça gösterir kendini; bu nedenle, bize karanlık ve tümüyle kötülüğe yönelik bir istemin alaşımı gibi göründüğü zaman bile, onun güvenilir belirtilerini dile getirmeliyiz.