1 sene önce bu sabah uyandığımızda;
biz gece boyu mışıl mışıl uyurken birilerinin göçük altında buz gibi soğukta kaldığını, binlercesinin kaybolduğunu, binlercesinin vefat ettiğini öğrendik.
O andan itibaren günlerce sabahtan akşama kadar haberlerde mucizeler bekledik.
O günlerde yediğimiz yemekten, içtiğimiz sudan utanır hâle geldik çünkü öyle çaresizdik ki tuğla yığınlarının arasında kurtarılmayı bekleyen binlerce can varken, aldığımız nefes çok ağır gelmeye başladı.
Kimisi sevdiğine eşine dostuna son kez seni seviyorum diyemeden, kimisi kalbini kırdığı insandan özür dileyemeden, kimisi hayallerine kavuşamadan ayrıldı aramızdan. Hatta bu platformda da o gece kitap okuyup, kitaba ayraç koyup yarın devam ederim diyip yarını göremeyen arkadaşlarımız da oldu.
Ne ara 1 sene geçti anlamıyorum. Tabi bizim için buradan bir şeyler yazmak kolay, ama o geceyi yaşayanlar, yakınlarını kaybedenler hayatları boyunca aşamayacaklar belki de o geceyi.
Depremde kaybettiğimiz herkesin toprağı bol olsun, depremde yakınını kaybeden herkesin de başı sağ olsun.
Malesef kelimeler çok anlamsız kalıyor böyle durumlarda.
Asla unutmayacağız...