Kitapzede
@Kitapzedem
İstanbul
1871 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bir anıyı bir şehre bağlayan
Hat üzerinde
Kendine kıvrılmış, kendine kurumuş
Yapraklar iyileşmez.
Ömür boş yere çıkılan bir yolculuğu anlatır
Yanlış bir yere uğramaktır sonbahar
Hışırdayan rüzgârdır
Yaprak hışırdamaz
Uzun bir yol gibidir gözleri insanın
Gelip geçen bir şey iyileşmez
Bu gece bu hat üzerinde
İyileşen zamandır,
İnsan iyileşmez.
Hadi ömrüm, geriye doğru tara kendini
İlerde bir şey yok, gördün
Yüzünü rüzgâra dön yeniden
İyileşen sen değilsin, zaman.
Zayıf belleğim, sakar algılarla
Bir ömrü hatırlamak zordur kuşkusuz
Ömrüm, hey ömrüm
Seni hatırlamak için yolumu uzattım
Daha fazla zaman verdim kendime
Bu gece, bu orta yaş ovasında
Bu hat üzerinde
Bana bir tek söz söyle.
Birhan Keskin “Kim Bağışlayacak Beni / Ölgün Doğa”
Ne Çok Sevmek...
Ne çok sevmek istiyor insan
birini denizi geçerken mavi,
birini yaz gibi düşlerken kuytu
ikindiyi uzatan o aşktan gövdeyi,
birini kopkoyu bir şiire batmışken
ve birini sanki onu sevmek için
dünyaya gelmiş gibi yalnızca
hem de çok ve kendinden de çok
ona inanır gibi sevmek ve şöyle demek:
Aşk kendine de inandırırmış
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.
Meselâ bir barikatta dövüşerek
meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
meselâ denerken damarlarında bir serumu
ölmek ayıp olur mu?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
Seversin dünyayı doludizgin
ama o bunun farkında değildir
ayrılmak istemezsin dünyadan
ama o senden ayrılacak
yani sen elmayı seviyorsun diye
elmanın da seni sevmesi şart mı?
Yani Tahiri Zühre sevmeseydi artık
yahut hiç sevmeseydi
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden?
Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.
Sayfa 933Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Sebebin
Yardan aşağı yürüdükçe
kazandığın cisim
ağdığın dünya!
var olmanın günahlarıyla
vardığın reddi
bedenin
ruhu çürütmek için
bedenlendiğin ceza
tenine iliklenmiş gömleğin
çözülen her düğmesinde
sebebin, ilmin
taşıdığı boşluğa bakan
gözleri düğmelerin
Murathan Mungan “Dağ”
Sevmek, yaşamın bizi sürüklediği uçurumun kıyısında tutunduğumuz o incecik gelincik sapı ölümle dirim arasındaki başdönmesidir. Üstümüze yürüyen duyarsızlığın o siyah ordusuna karşı, yürek çarpıntılarından oluşturduğumuz ışıklı bir korunaktır. Sevmek, bizi onaran, acısından bile haz aldığımız belki de tek incinme, bütün hüznü, iyimserliği ve ikircimine karşı sesimizin en duru aktığı yataktır.
...
Kalabalığa karşı bireyin özgeliği, kalabalığa kişilik veren biricik olanaktır. Bütün dillerin ortak şarkısı, bütün şarkıların sustuğu yerdir. Taşa ses veren duygusu insanın; en kolay bağışlanacak kusuru; ölümün eşiğinde bile dilinde çırpınan Islığıdır. Dört mevsimin biricik paydasıdır sevmek yazı, ayazı aynı içtenlikle güzelleştirir.
...
Yine de insanın kendini en büyük ihanetidir sevmek. Sığlığını kolaylığından derinliğin baş dönmesine geçmek bir zorlu yürek türküsüdür, İçindeki binlerce gözü susturmayı gerektiren. İstemekle yapmak arasında ki o ince çizgi binlerce yılın günah burgaçlarıyla bir uçuruma dönüşür. Dünya karşı tarafta, biz bu tarafta kalmışızdır. Bir iki cılız sesten başka ses yoktur sesimizi karşılayan. Giderek bencilliğimizden söz etmeye, sevgimizden utanmaya kendimizi aşağılamaya başlarız. Bu uçuruma verebileceğimiz kurban, içimizde yeni kekelemeye başlayan sevincimizdir. Rüzgâr usul usul kesilir. Gündüzler yatışmıştır. Gece o eski gecedir artık. ....
“Sevmek, insanın en büyük acısıdır.”
Şükrü Erbaş “İnsanın Acısını İnsan Alır”
Ben bir çınarın her yaprağından defalarca düştüm. Annem sustu. Gözbebekleri büyüdü, büyüdü; kirpiklerinden taştı. Konya ovasında ancak öyledir keder, güneş battığı saatlerde. Birdenbire yalnızdık. Babamın uzun boyları başka kapılarda kırılıyordu. Gözlerinin değdiği her yerimiz üşüyordu. Annem, babamın yerine de sevdi beni. Hohlayıp hohlayıp sildi acımı. Ben gittim bir başka erkeğe inandım. Korkuyla zedeledi beni. Babamın bıraktığı yıkıma şiddet ekledi. Annemi anladım. Kendisini sevmeyenin acısı da olmazdı öfkesi de.. İnsanın bir ömrü, gökkuşağının yedi rengi vardı ve dünyadan başka dünya yoktu. Annemi bir daha sevdim.
Ey acıdan damıtılmış yaşama sevinci, sen ne güzel, sen ne büyük, ne değerlisin..
Şükrü Erbaş “Bir gün ölümden önce”
içimden şu zalim şüpheyi kaldır
Ya sen gel ya beni oraya aldır
Ağzının bir kıvrımından cesaret bularak
ter yürekte susayışlar yaratan yağmurlara açıldım
kalmışsa tomurcuklar önünde sendeleyen çocuklar
kalmışsa bir kaç ısrar ölümle yarışacak
onların yardımıyla dünyamıza acıdım.
Dünya. Çıplak omuzlar üzerinde duran.
Herkes alışkın dölyatağı
