Aşklarımızdan geriye ne kalıyor? Kendinden geçme anlarındaki ya da acıdan bozguna uğramış yüzlerdeki izler. Parçalar, kolajlar. Öyleyse yüzü zaten kolaj olan biri sevilebilir mi? Aşk, bir kayadan çıkan pınar gibi fışkırabilir mi yeterince uzun bakılırsa? Hayır, bu Almodovar teoreminin en trajik sonucu: Geometri ve uyuma ihtiyacımız var çünkü zaten soyutlamanın zararına uğramış bir şeyi yok etmenin hiçbir zevki yok.
...
Ben kaosun katedilmeye değer tek alan olduğunu iddia ediyorum. Kaosta bütün neoklasiklerin bilmediği bir tesadüfi zarafet vardır.
Mazimiz karanlık, halimiz kararsız istikbalimiz meçhul, hissiyatımız muamma, ahlakımız dermansız... Ortada sağlam kalan hangi hakikatler var? İnsanların içinde bize benzemeyen varsa el kaldırsın.. Hepimiz gülüncüz. İliklerimize kadar gülünç... Birbirimizden ibret almaya kalkışmamız daha gülünç değil midir?
Bir yücelik yitirildi,
Bir daha gülmeyecek;
O şafaklarda öldü, beni dinleyen yok;
Bundan bir yere varılmaz, hepsi boşuna,
Çünkü o kendi ölüm kentinde şimdi,
Acısı tamamlanmış,
Bense bir başka işte
#pabloneruda