Can
@LeoArt
256 reader point
Joined on July 2022
Şu anda okuduğu kitap
Yeni doğmuş bebekler dışında herkes lekelidir.
Sayfa 33
İnsanlar kandırılmayı istiyorlar. Yaşama katlanmak için.
Reader Follow Recommendations
Tavşan bu hep kaçar. Korktuğu için kaçmaz, kaçtığı için korkar.
"Soğuk bir kış sabahı yerin altındaki dört kirpi, donmamak için birbirine sokuldu. Isınmak istediler. Dikenleri birbirlerine battı. Ayrıldılar. Üşüyünce tekrar yaklaştılar. Dikenleri batınca uzaklaştılar. Soğukta tek başına uyumak ile batan dikenlerin acısı arasında gidip geldiler uzun süre. Yaşadıkları bu ikilemi, aralarındaki uzaklık her iki acıya da tahammül edebilecekleri bir noktaya gelinceye dek sürdürdüler. Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Acı çektiler. Uzaklaştılar. Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Uzaklaştılar. Ne dikenleri birbirlerine batacak kadar yakın ne de üşüyecek kadar uzaktaydılar sonunda."
Schopenhauer
Sayfa 92
Can tekrar paylaştı.
Bu dünyadaki en mutsuz insanlar, başkalarının ne düşündüğünü takıntı haline getirenlerdir.
Virginia Woolf
Galaksiniz bir çöp konteyneriyse başparmak yeter yaşamak için. Değil mi ki insan yalnızca kendisini tecrübe eder. İşte kendi başınalık. Bir kopyala yapıştır bekliyor hepimizi önünde sonunda atılacağımız çöp konteynerinde. Vaktim olsa size anlatırdım. Çok kırdılar beni. Kucağıma alacağım kendimi, ölürken. Birlikte gömeceğim poşetlerin, konserve kutularının, yemek artıklarının içine. Suskunluk hep kazandırır. Beni düşman gibi. Hafızana sahip çık. Sonra floresan. Aydınlık geri getirir mi istediğini her? Dair sayılmaz mı yalnızlık? Sayılmaz mı kendi sınırlarına hac yolculuğu? Kendin olmak yalnız kalmakla ilgili değil midir? Yirmi dört bin parça. Kırdılar beni. Elbet bir gün, o boşluk çekip alacak beni içine, diye hep. Almadı. Boşluk sandığım şey, unutmaya çalışıp dışıma attıklarımmış. Boşluk, benmişim. İyi oldu beni kırdıkları. Boşluğu eksiklik saymakla yanılmışım.
Gün batana kadar dolaştım sokaklarda. Oğlu tarafından dolandırılan bir adamın hikâyesini dinledim; en yakın arkadaşıyla kaçan karısını anlattı bir diğeri. Ve
"İçimde ölen biri var"ı söyledi pencere kenarındaki bir başka adam. ..
Sayfa 105
Toplum içinde kişi kendini "ben" diye oluştururken, kaçınılmaz olarak 'Öteki'ni de belirler. "Ben" 'öteki'ni belirlerken birbirine benzeyen "benler", 'bizi' de belirginleştirir. Benzerler bir araya geldikçe de kişisel farklılıklardan vazgeçerek bağnazlaşırlar. Bu bağnazlaşma sürecinde de güdülme eğiliminde olurlar. Bu eğilimin farkında olanların yapabileceklerinin sınırı yoktur.
Kişi vazgeçtiği sürece özgür olabilirdi. Özgür kaldığı sürece de vazgeçebilirdi.
"insanın toplum tarafından kötülüğe sürüklendiğine inanırım."
İnsanın kendisini tam olarak tanımlaması için kendisi yeterli değildir:
İçsel olarak da dışsal olarak da kendine yabancıdır çünkü.
Toplumda yaşamak için vahşi olmak zorundasın. Ama insan toplumda kalmak için vahşileştikçe kendisine yabancılaşıyor.
Boş bir sayfa gibiydi yüzü... kendimi doldurabildiğim.