Sevgilim,
öyle tuhaf günler geçiriyorum ki anlatamam.
Erkenden kalkıyorum:
ortalığı toplamak
yemek pişirmek
dikiş dikmek filân derken gün tamam.
Hiçbir yere gittiğim yok.
"Ölüme karşı savaşırken beni o kadar uzun zaman yalnız başıma bıraktınız ki ben artık yalnızca ölüm hissediyor, ölüm görüyorum. Benim de ölüden farkım yok artık."
Hatırlıyorum. Nasil da heyecanlanmıştı paketi açarken ve nasıl sevinçle sarılmıştı. İlk zamanlar kullanmaya kıyamamıştı. Uğur getirdiğine inanıp bütün önemli iş anlaşmalarını bu kalemle imzaliyordu. Derken alıştı, kullandı, tüketti kalemi. Kaldırıp koydu bir köşeye Tıpkı hayallerime ve gençliğime yaptığı gibi.
Aman ya Rabbi! Sevmek bu muydu? İnsanı güya bir mengene içinde sıkıp sıkıp da birisinin ayakları altında ezik, bitik, can çekişerek atmak isteyen bir öldürücü şey, sevmek bu muydu?..