"İnsanın böyle kolayca mutlu olabileceğine inanamıyorum!Mutluluk o büyülü adalarda kapılarını ejderhaların koruduğu saraylara benzer âdeta.Ona sahip olmak için mücadele etmek gerekir."
“Biraz bencilce gelebilir, ancak hayat bana şunu öğretti. Sürekli depresif olan insanlardan uzak durmak lazım. O negatiflikleri size de bulaşıyor; söz, davranış ve bakış açınız onlara benzemeye başlıyor. Onları terapi edeceğim derken kendiniz hasta oluyorsunuz.”
“Eski beni nerede ve nasıl kaybettiğimi hatırlamıyorum. Sadece bir akşam vakti balkon serinliğinde otururken geldiğim tüm yolların bana ne kadar uzak olduğunu gördüm.”
Hayat biraz da bu demek değil midir; çaresiz hissederken bir taraftan umut etmek, kalbinin akıl almaz karanlığında bir mum ışığı, pencereden giren bir kuş cıvıltısı. Bahar biraz da kıştan sonra geldigi için kıymetli değil midir zaten?
Kamelyalı Kadın 'ı okuyorum.Daha önceleri sanırım biraz gezinmişim sayfaların arasında..Okudukça tanıdık yerlerden geçiyorum,tanıdık birileriyle karşılaşıyorum hissi oluşuyor.