Aksülâmel
@Mehlika___
Yürümezsen yol içinde birikir...
Ordu
321 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
"Aslında ben kimim sorusunun cevabına yaklaşabilmek için, kendimizi karşımıza çıkan her türlü deneyime açık tutmak gerekiyor galiba, düşe kalka da olsa."
"Dünya ileride nasıl bir seyir izlerse izlesin, seni şifaya kavuşturacak hekimi ve yardımcıyı her zaman yalnızca kendi içinde bulacaksın, senin o zavallı, kendisine hep kötü davranılmış, asla yok edilemeyecek ruhunda."
"İnsan sadece şehvani/hayvani nefsten müteşekkil bir varlık olmayıp, sonsuza doğru gelişme potansiyeli olan, çok katlı ilahi bir yapının temsilcisidir."
Okur Takip Önerileri
Gülüyorum ama aslında ağlamalıyım.
Ağlıyorum ama belki de gülmeliyim.
Sayfa 39
Kışın uyuyan canlılar gibi inime çekilmek, kendi karanlığıma dalmak ve kendi içimde olgunlaşmak istiyordum.
Yaşamı bütün olarak görmek için tek yapman gereken şey, onu ölümlü olarak görmek. Ben öleceğim, sen öleceksin; başka türlü birbirimizi nasıl sevebilirdik ki ? Güneş de bir gün sönecek, başka türlü nasıl parlamaya devam edebilir ?
Uyku nasıl gelsindi ki. Belirsizlikler, kaygılar, dertlenmeler, sözde kendini yiğitlendirmeler ve ardından gelen gerçeğin renkleri. Kendine karşı bozum olmalar. Ve pencerenin boşluğundaki gecenin karanlığı ve sıkıntı.
Yenilgi...
Hayat, onu ne hâle getiriyorsak odur. Yolculuklar, yolcuların kendisidir. Gördüğümüz, gördüğümüzden değil; biz her neysek, ondan ibarettir.
Birisi gece boyunca
hastanın baş ucunda ağlamış,
gün ağarınca ağlayan ölmüş,
hasta kalkmış, yaşamış..
Hiç bir kötülük etmezlerse yeterince iyilik etmiş sayılırlar bana.
Konuşmaya ve cevap vermeye layık bir insanla karşılaşamamak..
Eğer insan çok fazla şeye gereksinim duyuyorsa, bu büyük bir yoksunluğun göstergesidir.
Benim yalnızca şimdim var ve beni sadece o ilgilendirir.
Her zaman şimdide yaşamayı başarabilirsen mutlu bir insan olursun.
En iyisi düşünmemekti. Kaçmaktı. Kendi içime kaçmak. Fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım? Ben dediğim şey, bir yığın ihtiyaç, azap ve korku idi..
