Yeri belirlenemeyen ve hiç sarih olmayan, iz bırakmadan vücudun üstüne çöken, ruha işaret vermeden sızan bir dert nasıl iyileştirilir?

Aşırı hassas yalnızlıklarımız, ötekiler için ne cehennemdir!

Birisinin idealden, gelecekten, felsefeden içten bir şekilde söz ettiğini, emin bir ses tonuyla “biz” dediğini, “diğerleri”ni andığını duymam; kendini onların tercümanı olarak gördüğüne şahit olmam onu kendime düşman görmem için yeterlidir. Onda bir tiran müsveddesi, aşağı yukarı bir cellat görürüm; tiranlar kadar, büyük cellatlar kadar nefrete müstahaktır.

En büyük zalimler,kafası kesilmemiş mazlumlar arasından çıkar.

Insanoğlunun çok fazla gerçeğe dayanamaması gibi bir durum yoktur,insanoğlu yapayliğa dayanamaz.

Çapulcular kazanana gider. Yüzyılımızın dersi bu. Biliyor musun Aveline, sanırım kaybedenlerin arasında yer almak isterdim.