Fournier 'in mizah ile hüznü harmanlayarak iki duyguyu da yaşatmasını seviyorum. Bu kez zaman, sabır, hemen herşeyi beklemek üstüne yazmış ben kalemini sevdiğim için yine keyifle okudum. Günümüz dünyasında hep acelemiz var hep bir yerlere yetişme telaşımız.. Olan biteni tam olarak kıymetini bilemeden yaşadığımız bu zamanda yazar inceden inceye mesajlar bırakmış..
Bana kalan alıntılar:
"Hayatta da aynı, herşeyi hızlandırıyoruz. Hep daha hızlı gitmek istiyoruz. Daha hızlı gitmek. Neden?"
"Birşey yaparken neden mi hızlanırım? Bir an önce bitsin diye mi? Canım sıkıldığı için mi?.. Sonrasında kafam rahat olsun diye mi? Hallolsun diye mi?"
"Sürekli koşturuyorlar, mutluluğun peşinden koşuyorlar. Mutluluk koşarak yakalanmaz halbuki, yürürken yakalanır."
"yavaş yavaş yürürken, kendinle iyi geçinerek, kendinle iyi anlaşarak."
"Unutmak, kendini kaybetmek, kendinden kaçmak, kendini kurtarmak için hızlanmak yerine uygun adım yürürken."
"Düpedüz saçmalayanlara karşı da sabır göstermek şart mıdır?"
"Eskiden hayatı yüksek ateşte pişirerek yaşardım. Şimdiyse kısık ateşte ısıtarak yaşıyorum."
" Yıldırım düşürebilmek için uzun bir süre boyunca bulut olmayı kabullenmek gerek..."
