Bazen boş kalmaktan, bazen hayalperestliğin verdiği düşünce koşturmalarından, bazen ondan bundan... Bir şekilde saçma dediğiniz, düşündüğünüz anda yanınızdaki kişye dahi söylemekte çekindiğiniz fikirler olmuştur. Mesela 'bir sabah arabamıza bindiğimizde biz onu degil de o bizi kullansa' gibi. Bu düşünceden utanmak bu düşünceyi kurmaktan daha uzun sürer hatta. Lakin insan Saramago okuyunca, aslında o fikirlerin ,bilakis, değerli olduğuna, bu tarz fikirlerden nice metaforlar ile pek çok düşüncelerin var edeceğine kanaat getiriyor. Insan, doğrusu, artık üzerindeki çecre baskısından gelen yetişkinliği önce çocukça kurmacalardan besliyor. Teşekkürler Saramago :)
