Bir kitabın sonu değildi hayır, etkisi devam eden bir şey bitebilir miydi sahi?
OD, seninle çok güzel bir tevafuk ile karşılaştık. Ne kadar geç kalmışım o güzelim satırları okumak için, kendime ders çıkarmak için. Geç olsa da güç olmadı elhamdülillah :) ...
Kitaba gelecek olursak;
Bir babanın yaşadığı zorluklar, İbrahim'ini toprağa vermenin acısıyla kıvranırken, aşkını, Elif'ini, Sitare'sini (yıldız), toprağa veriyor bu sefer. Hangi can dayanabilir ki bu acıya, hangi yüreğin içi yanmaz, parçalanmaz... Geriye bir tek çocuğuyla kalıyor Yunus. Çok geçmeden oğlunun kaçırılışı, yaşadığını öldüğünü bilmeden yıllarca süren bir arayış bu... Dünya kokan Yunus'un acıklı hikayesi, Allah'a yönelişini, imtihanlarını okuyunca yüreğinizin burkuluşunu, gözünüzden akan yaştan yaşadığı zorlukları yazar tek tek işliyor yüreğinize...
"Dağdan odun getiriyordum. Herkes ona odun diyordu; iki heceyle, od-un işte, ateş veren şey... Ama ben onun ilk hecesiyle ilgilendim, ateş olan kısmına, "od"a talip oldum. Herkes daha odun için gittiğimi sanıyordu ama ben od için gidiyordum. Gidiyor ve od üzerine kendimle konuşuyor, kendime konuşuyor, içimde onun alevini hissediyor, gönlümü onunla tutuşturuyordum."
Bizim de gönlümüzü tutuşturdun derviş Yunus, tespihlerimizin ipleri kopmasa da yüreğimizden parçalar koparmaya yetti hikayen...
