"Şiş indi,yara izi zamanla iyileşti.Kısa bir süre sonra ince, tırtıklı,pembe bir çizgiye dönüştü.Ertesi kış, yalnızca soluk bir izdi. Buysa kaderin komik bir cilvesiydi. Çünkü o kış, Hasan'ın gülümsemekten bütün bütüne vazgeçtiği kıştı."
"Lütfen bizi rahat bırak,Ağa."dedi Hasan,düz bir sesle.Assef'e "Ağa"demişti; kısacık bir an, toplumsal sıralamadaki yerini beynine böylesine kazıyarak, onu bir an olsun aklımdan çıkarmayacak biçimde özümseyerek yaşamanın nasıl bir şey olduğunu merak ettim."*