Sabitlenmiş gönderi
Bağlayamaz bir kuvvet bu kasırga milleti,
Tarihlere sorun ki bize "Ölmez Türk" derler.
Muhteris tekrar paylaştı.
Boğaziçi Lisesi'nde öğrencisi olan Attila İlhan da Atsız'ın hocalığını şöyle anlatıyor:
"1941'di galiba, İzmir'deki bir liseden komünistlikten dolayı kovuldum. Belge aldığım için hiçbir yerde okuyamıyordum. Özel bir lisede okuyabilir mi diye beni İstanbul'a yolladılar. Boğaziçi Lisesi'ne geldim. Boğaziçi Lisesi'nde edebiyat öğretmenim kimdi, biliyor musunuz? Nihal Atsız idi. Ben 'eyvah' dedim, 'bu adam beni hemen mimleyecek ve perişan edecek.' Ne bekliyorum, biliyor musunuz? Bir Hitler bekliyordum ben. Geldi, hiç de öyle bir adam görmedim. Derli toplu, aklı başında, işini çok ciddiye alan bir adamdı. Her çocuğun İstiklâl Marşı'nı baştan aşağı ezbere bilmesini isterdi. Onu yapmadın mı, sıfırı alıp oturuyordun. Ve sınıfta bu işi yapan tek adam ben çıktım. 'Sen kimsin, nereden çıktın yahu?' dedi. 'Ben şuyum' dedim. 'Sende iş var' dedi. Birkaç soru daha sordu ve bizim Nihâl Bey ile öğrenci-hoca ilişkisi çok büyüdü. Derslerinde hiç politik telkinde bulunduğunu hatırlamıyorum. Sadece, İslâm öncesi Türk tarihinden daha çok bahsederdi. Yani onunla daha çok ilgilenirdi." (Arslan Bulut; Körüklü-Yavan 2000: 130'dan).
Okur Takip Önerileri
Sanatı, bir fabrika ürünü gibi telakki eden bütün fikirlere karşıyız.
Semka, Hacı Murad’ın, döğüşürken niçin ille de kahramanlık gösterdiğini sordu. Fedka, soru kendisine sorulmuşçasına heyecanla:
“Belki kahramanlık, onun için bir tür dua etmektir. Çünkü ne zaman bir kahramanlık yapsa, bir şeyler mırıldanmayı da ihmal etmezmiş. Herkesin inancı değişiktir. Evet evet, dua ediyor olmalı. Onun için kahramanlık, bir tür dua” diye cevap verdi. Hepsi tatmin olmuş gibiydi.
Bir başka hayat, başka cihan özlüyorum ben
Ayırırken bizi yollar ve zaman,
Sana kalbim daha çok yaklaşıyor
Hüseyin Nihal Atsız
Ahmet Özhan - Hüzün
youtube.com/watch?v=52LtWpX...
Hüzün zaman zaman deli dalgalarla gelir
Gönlümün kıyısına vurur
Aşınan kayalar gibi ruhum
Suskun yorgun öylece durur
Islak kumlara yazılmış hikayeler
Ummana karışır, silinir yavaş yavaş
Her dalga ömrümden birşeyler koparır
Ağır ağır sönen gönlüm
Sakin koyları özler
Son kum tanesi olana kadar
Hüzün zaman zaman deli dalgalarla gelir
Gönlümün kıyısına vurur
Hüzün zaman zaman deli dalgalarla gelir
Son kum tanesini alana kadar.
Baba diye bahsettiği bu adam, yaşayıp gördüğü nahoş şeylerin kirlettiği gözleriyle her daim boş bulanık bakar, şahit olduğu olaylardaki karanlığın ferini boğup söndürdüğü gözleri asla parlamazdı.
Tahtelbahir gemisinde nitröz oksit veya başka bir ağrı kesici olmadığından sıhhiye onbaşı damarları dikerken, yardımcısı da gediklinin husyelerini sıkıp ona dayanılmaz ikinci bir ıstırap veriyor, tabiri caizse, adamcağızın kolundaki acıya bu şekilde kısa devre yaptırıyordu. Sıhhiyecinin gedikliden istediği şey 1000’e kadar bağıra bağıra saymasıydı. Sonra husyeleri bırakılacaktı. Adamcağız acının bu yolla kendi kontrolünde olduğunu düşündüğünden midir, daha bir canıgönülden, adeta marş temposuyla ve coşkuyla, bağıra bağıra, düzlük boyunca hedefine rap rap yürüyen zinde asker gibi, 1000’e doğru ilerliyordu. Kim bilir, evlatlarını kaybeden yaslı anaların, saçlarını yolup dövünürlerken makam ve vezinle ağıt yakmaları da herhalde buna benzer. Belki çingene çalgıcıların en kederli insanların elini aşırı kasvetli bir ezgiyle tuttuktan sonra müziği kaldırıp şenlendirerek, onların karanlık ruhlarında koskoca bir neşe ateşi yakabilmeleri de.
Tanrılar niçin yükseltir insanları, diyor:
Bir gün onlara kızmaya hak kazanmak için.
