Nazmiye Şen
@Munhasir
Avukat
Gau Hukuk Fakültesi
İZMİR
İzmir, 24 Ocak
1329 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hayatın hiçbir amacı yoktur.
Hayat sizin yüklediğiniz anlam kadar anlamlıdır..
Şans, hazırlıklı zihinleri tercih eder..
Acı çekerek iyi biri olunamaz. Acı çekerek genellikle kötü biri olunur. Kimin en çok acı çektiğini tartışmak çocukçadır. Baskı gören çocuk genellikle sakatlanır, duygusal yaşamı zarar görür, baskı gören genellikle baskı yapanın düşünce yapısıyla yöntemlerini benimser, baskı görmenin en vahim sonucu budur; bu, baskı göreni mahveder ve onun kendini kurtarma olanaklarını azaltır. Acıyı işe yarar kılmak büyük uğraş gerektirir, özellikle de acı çeken kişi için..
Okur Takip Önerileri
İnsan kendisine saygısı olan ben olmayı gerçekleştirmeden, biz olmayı gerçekleştiremez.
Kendi özüne saygılı olmayı beceremeyen insanlardan mutlu bir toplum oluşamaz..
Anlamanın olduğu yerde öfke, öfkenin olduğu yerde anlama gelişmez..
Keder, kılık değiştirmiş öfkedir..
Bir insan, özünü gerçekleştirdiği zaman mutlu olur. O öz yaratıcıdır. O öz üreticidir. O öz paylaşımcıdır. O öz candır. Bir insan, özünü gerçekleştirdiği , yaratıcı, üretici ve paylaşımcı olduğu zaman, onun yaşamı anlamlı ve coşkulu olur.
Gönlünün muradını keşfederek, kendi istediği alanda gelişerek bir şeyler yapma, istediği alanda başarılı adımlar atma, kendi yaşamında kendi olarak var olmak insan mutluluğunun temel bir koşuludur..
En temel özgürlük, insanın yaşamında kendisi olarak var olabilmesi ve kendi bütünlüğünü yaşayabilmesidir; dürüst insan özgürdür..
Uygarlıklar bilgi değil, farkındalıklar üzerine kurulur. Eyleme geçemeyen bilginin ne sahibine ne de çevresine herhangi bir yararı yoktur..
Korku-kaygı kültüründen saygı-güven kültürüne geçmedikçe çoğunluk asık suratlı, bıkkın, gergin, kaygılı, şüpheci, kaba ve öfkeli olacaktır. Saygı-güven kültürüne dönüşmedikçe ekonomik ve teknolojik gelişmeler asık suratımızı ve öfkemizi azaltacak yerde daha da arttıracaktır..
Yaratmak uğruna kendimi yok ettim; kendi içimde o kadar dışıma attım ki kendimi, kendimin dışında varlık sürüyorum artık. Farklı oyuncularım farklı oyunlar oynadığı boş bir sahneyim ben.
Ben afyonumu, kendi ruhumda buluyorum..
Uyuyabilmek çok mutlu ederdi beni. Bu düşünce şimdiki andan geliyor zihnime, çünkü evet, uyumuyorum. Gece gördüğüm bütün rüyaların sessiz örtüsüyle beni boğan koca bir yük. Ruh hazımsızlığı..
Hayal kurmak, neye yarar?
Ne yarattım kendimden? Hiç..