''Hatırlıyorum, beni o kadar hoş tutan teyzemin ve ihtiyar eniştemin evinde de daima eksiktim. Yarım bir hayat yaşardım. Daima bir insanın hasretini çeker ve yolunu beklerdim. Bu isimsiz insan, ona belki hiç muhtaç olmadığım halde, bana yeniden bir şeyler veremeyeceği halde, annemdi.
Ben koca bir kadın olduğum, kimseye ihtiyacım olmadığı halde yine annesizliğin ıstırabını çekiyorum.
Kendimi inceledikçe, ne istediğimi öğrenmeye çalıştıkça düşüncelerim beni evirip çevirip oraya götürüyordu. Demek ki çocukluğumdan kalma bir anasızlık hastalığıdır bu ki, benimle birlikte büyümüş ve artık benden ayrılmayan bir ur, bir hastalık uru haline gelmiş.''
Sayfa 82 - Kurtuluş Yayınları PDF kitapKitabı okudu