Herkes her şeyi görüyordu ve canı acımıyordu kimsenin.
Sessizlik denen bir katil adımlıyordu içimde sokakları
Bir ünlem cümlesi çınlıyordu bir evin duvarlarında bir çocuk dizleri karnında üşüyordu.
Bakma sen,
görmüyordun hiç bir şekilde.
Dünya da eğer şu hale geldiyse,
herkes ortaktır herkesin ürkekliğine.
Taşıyıp ensemde soğuk bir soluğu ürpermek nefes alırken,
ürpermek,
kendini öldürmek
değil
de
Ne?
Herkes kendini öldürüyordu ve canı acımıyordu kimsenin.
Sessizlik denen bir katil
Boyluboyunca yatıyordu içinde herkesin,
Bir çocuk resmi sığıyordu duvardaki çatlağa,
oradan gülümsüyordu.
Bakma sen,
Artık göremezsin nasılsa.
Yaşamak güzeldi oysa,
Yaşamak uğruna insanca bir kavga
Güzeldi.