İçimdeki yalnızlık ve yabancılıkla, yavaş yavaş solan bir çiçek gibi yorgun düşmüştüm. Kafamın içinde dönüp dolaşan ve dağılmayan bulutlu bir manzara vardı. Zamanın her şeyi çözemeyeceğini düşünmek midemde buz gibi bir düğüme neden oluyordu ama buradaydım işte. Sevdiğim bir arkadaşımın omzunda yatıyor, televizyon izliyor ve yoruluyordum...
Sahip olabileceğim en normal hayat buydu.