Nietzsche'nin Lou Salome ile ilişkisi, Paul rée'nin devrede olmasıyla karmaşıklaşmış ve ablası elisabeth tarafından sabote edilerek onun için acı bir sonla noktalanmıştır; yıllarca yitirilmiş bir aşkın ve uğradığını düşündüğü ihanetin acısını duymuştur. 1882 yılının son aylarında(romanın geçtiği zamanlar) nietzche büyük bir keder içindeydi, hatta intiharı Bile düşünmekteydi. Kitapta parçalar halinde verilen Lou Salome'ye yazdığı ümitsizlik dolu mektuplar gerçektir, ancak bunlar not olarak mı tutulmuştu, yoksa gerçekten Lou salome'ye gönderilmiş miydi, bilinmemektedir.
"Yalnızlığıma yenilip düşkünlüğümü başkalarına anlatacak olduğum ender zamanlardan sonra, hep kendi kendimden nefret etmişimdir. Kendime yabancılaşıyor adeta ihanet etmiş gibi hissediyorum."