Öncelikle kitabı beğenmekle beğenmemek arasında kaldığımı belirtmek isterim. Beğenmediğim taraf bazı yerlerinde birbirini aşırı takip durumu ve kitap sonun bağlayıcılığıydı. Beğendiğim taraf ise, hiç idam mahkumu gibi düşünmediğimizi farkettiğim o andı. Hayatta bir çok kez duyarız etrafımızda "Bazılarına ibret olsun sallandırılsın ki yapmasınlar." Cümlesini. Oysa idamların varlığının fazlaca hüküm sürdüğü Ortaçağ Avrupasın da hala aynı suçlar işlemeye devam etmiştir. O suçlunun ailesi o idamı izlemek mecburiyetinde kalmış ve halk artık bunu zevk olarak görmüştür. Demek ki bir başkasının ölümü birilerinin sadece eğlence anlayışı olmuş Ne acı. Ve kimseyi de korkutup suç işlemekten alıkoymamış... Bu sebeple bir kalıplaşmış cümle de benim için aydınlanmış oldu. En büyük beğendiğim taraf ise yazarın harika betimleyici tarafıdır. Victor Hugo çağının ötesinde duygulara hitap eden bir yazar olduğunu tekrar kanıtlamıştır.