Bu bir kitap incelemesi olmayıp bilmem kaçıncı kez okuduğum Didem’in dizeleri ile aramızdaki konuşmalardır.
Üniversiteydik o zamanlar, sınıfta elbiseleriyle, takılarıyla, makyajıyla gökkuşuğana bürünmüş bir kız vardı. Bense öyle dümdüz bir kişiliktim. Tipik Anadolu delikanlısı. Ulan! demiştim, Ulan bu hayatta bunca renk mi var ki bu kız böyle renk cümbüşüne bürünmüş...
İnsanları, onlarla konuşarak tanıyamam ben. Konuşmaları ile onları anlayamam. Bundandır hep sevdiği şiirleri, okuduğu kitapları, dinlediği şarkıları, izlediği filmleri sorarım. Bilirim ki insanı en iyi anlatan şey, içinde en çok kaybolduklarıdır. Ve ben bunları bildikten sonra o istediği kadar surların ardında gizlensin ben yine de anlarım onun kayıplarını, acılarını, hüzünlerini, sevinçlerini... Anlamam ne istediğini hayattan ama ne istemediğini anlarım.
O kız arkadaşa da sormuştum: “En çok hangi şairi seversin.” diye. Aslında sormasam da olurdu ama önyargıdan nefret ederdim. Giyimi, kuşamı, nahifliği, alınganlığı, kırılganlığı haykıyordu Didem Madak diye. Ama bir insan bir şairi böylesine özümseyemez, diye kendimle olan konuşmalarımın cevabını onda bulacaktım.
Ve yanılmadım. Didem Madak, cevabını aldım. Aradan 5 yıl geçti, yine aynı kıza sordum en sevdiği şairi bugün, değişmemişti cevabı, yine: “Didem Madak” dedi.
Sen o arkadaşı hiç tanımadın ama sana sımsıkı sarılan birinin varlığına ben şahidim Didem abla.
Keşke her şairi böylesine sarıp sarmalayan insanlar olsa...
