Faruk
@Pesimistizm
Cennet sürgünü ezeli gezgin
letterboxd.com/Pesimistizm
5 kütüphaneci puanı
1135 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
-Seni seviyorum çünkü buna mecburum.
Sayfa 113
Karanlıkta mutluyum.
Işığa tahammülüm yok.
Aynen bu akşam gibi olmalı
—ay bulutların arkasında durmalı—
Sırlarla dolu halde.
Işık çok nezaketsiz.
Sayfa 107
Biz zaten doğayı hiçbir surette yakalayamayız
en iyisi insanlarda bir his uyandırmak.
Gerçek ağlamayı nasıl resmedebiliriz?
Kişinin en içten gözyaşlarına boğulduğu zamanı
tıpkı, zührevi hastalıklar hastanesinde gördüğüm kadının
kucağında çıplak hasta bebeğiyle ağlaması gibi.
Sayfa 97
Okur Takip Önerileri
Hâl böyle olunca
ilk öpücüğümü çaldı
hayatın kokusunu çaldı benden
yalan söyledi -aldattı-
bir gün aniden gözüm açıldığında
Medusa başını gördüm
hayatın büyük bir bilmece olduğunu anladım.
Sayfa 86
Onu daha önce gördüğüm halde görüyorum — en son dört ay önce bana iskelede veda ederken ki haliyle. Birbirimize karşı biraz mahcuptuk — aslında ayrılmanın ne kadar acı verici olduğunu isteksizce gösterecektik — Her şeye rağmen birbirimize ne kadar da düşkün olduğumuzu. Onun inancını paylaşamadığım için geceleyin benim için nasıl da dua ederdi.
Sayfa 85
Kendimi en kötü hissettiğim anda başımı şöminenin yanına
yaslarım.
Derken aniden içimde bir arzu belirir-
öldür kendini, o zaman biter
neden yaşıyorsun ki
-böyle bir hayat yaşamak
korkaklık.
Hem zaten öyle uzun yaşamayacaksın
Haline bir bak, dünyada sürünüp duruyorsun
şu sefil bedeninle -ilaçla kirlenmiş-
Bu nöbetçi
kırılganlığın yüzünden nöbet başında.
Yaşamak bu değil kesinlikle.
Aslında sadece bir an bu
—ölüm benim gölgem—
bu etin kokacağı
bu parmağın sertleşip moraracağı fikri var ya
işte ona katlanamıyorum.
Ve hayat sana el sallıyor
iki ay sonra yaz akşamları sahiden güzel olabilir
belki bir yaz
daha güneşli günler.
Sayfa 83 - *
Böylece günler akıp gidiyor, hepsi birbirinin aynısı.
Sayfa 84
Bir akşam
iki arkadaşımla birlikte
Kristiania yakınlarındaki
tepelik bir patikada yürüyordum.
Hayatın ruhumu yırtıp açtığı
bir vakitti.
Güneş batıyordu
ufkun altında
Sayfa 67
Bahar yazarın
müjdecisi
bahar kışındoğumu
ölümün doğumu
habercisi
ölüm ise hayata giriştir
Sayfa 64
“Her şey ateş
ve harekettir” dedim
“bizler yanıyoruz,
ağaçlar ve her şey gibi... ”
“Evet, evet,” dedi “bizler dünyadan
püsküren alevleriz.”
Sayfa 61
ne kadar az şey vardı
üstelik onlar da imkânsız
ve hepi topu küçük bir parça
yontulmuş...
gövdeden
kök yok orada
ve insan
bir ağaçtır gerçekte. |
Sayfa 56
neden biz
birlikte aşkı yarayışlı kılmayalım,
ondan istifade etmeyelim,
avantaj kazanmayalım,
ve aşkın baskısı olmadan
buluşmayalım ki!
Sayfa 42
Bir çatının kenarında yürüyen
uyurgezer gibiyim
emin adımlarla ve sakin
görmeden, duymadan yürüyor.
Aha, biri ona bağırıyor
gitgide daha yüksek sesle-
uyanıyor uyurgezer ve çatıdan düşüveriyor
rüyalarından düşüveriyor.
Bunu bana yapma -bunu-
Rüyalarımda sakince yürüyorum.
Rüyalarım ki benim hayatım
ancak böyle yaşayabiliyorum.
Sayfa 30
Hayat, onu idrak ettiğimden beri
içimde depreşen tasa —bir hastalık gibi—
doğduğumdan beri
anneden de babadan da bana miras kalan.
Yerleşti içime bir lanet gibi
peşimi bırakmazcasına.
Yine de bu hayatı -asayı— yaşamalıyım
diye hissediyorum çoğu zaman.
Benim için vazgeçilmez
ve o olmasaydı ben de olmazdım
tıpkı bir hastalığın gerekli olması gibi—
onun da gerekli olduğunu hissederim çoğu zaman
-bu hayatın, tasanın ve hastalığın olmadığı dönemlerde
kendimi hep şiddetli bir rüzgârın önünde
dümensiz giden bir gemi gibi hissetmişimdir— ve
sordum kendime nereye böyle?
Nerede karaya oturacağım?
Bir yanda merhametin dipsiz derinlikleri
diğer yanda hırsın yükselen dorukları (Nietzsche).
Sayfa 24
Konuşmak hastalıklı düşüncelerden bir nevi uzaklaşmadır,
başkalarına karşı bir çeşit savunma. Şayet
sözcükler insanları rahatsız edip beyinlerini zorluyorsa
fazla anlam taşımıyorlardır.
Sayfa 23