Pluviartem
@Pluie_Art
Dünyayı, onu istila etmeden tanıyan bir çocuğun sonsuz merakı, zekice taze gözleri ve keşfetme duygusuyla tanıyın. 
Martin Prechtel
573 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Duygular doğuştan gelmiyor, ancak insanın daha temel özellikleri aracılığıyla üretiliyor. Evrensel değiller ve kültürden kültüre değişiyorlar. Dışarıdan tetiklenmiyorlar; onları siz yaratıyorsunuz. Vücudunuzun fiziksel özelliklerinin bir kombinasyonu olarak ortaya çıkıyor. Beyniniz o kadar esnek ki içerisinde yetiştiği kültüre ve çevreye göre kendini hızla şekillendiriyor. Duyguların da bir gerçekliği var; ancak bu gerçeklik, moleküllerin ve nötronların var olduğu gerçeği gibi değil. Duyguların gerçekliği de paranın gerçekliğine benzer bir yanılsamadan ibaret: Nasıl ki para dediğimiz şey insanların anlaşmasının bir ürünüyse, tıpkı öyle!
Sayfa 14
Çevremizde herhangi bir şey yaşandığında duygularımız, sanki biri bir düğmeye basıyormuşçasına otomatik olarak harekete geçer. Duygularımızı gülümseyerek, surat asarak, kaşlarımızı çatarak veya herhangi birinin kolayca anlayabileceği diğer karakteristik şekillerde yüzümüz aracılığıyla ifade edebiliriz. Duygularımız kahkahalar, çığlıklar ve bağırışlar ile sesimizden ko- layca ayırt edilebilir. Vücut duruşumuz da her mimik ve hareketiyle duygularımızı ele verir.
Sayfa 10
Bendenize gelince, sahibi tarafından kurulması unutul muş, antika bir saat gibi olduğum yerde kalmıştım.
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
ayna...
İnsanları uzaktan seyrederken, onlara her zamankinden yakın olabilirsin. Eğer bakmayı bilirsen gözlerin sana oyun etmez, dosdoğru görürsün. İçte saklı olanı, acıtanı, kanatanı görürsün. O vakit anlarsın ki o dediğin sensin, seyrettiğin kendi bedenin, kendi sûretin; ağladığın kendi acıların.
Hatıralar mı? Geçmişin kendisi rüyadır zaten; bir sürü bölük pörçük rüya.
Olduğundan daha hakir görülmekten değil, olduğundan daha büyük görülmekten korkuyordu
Hangi tarafa meylederlerse etsinler, bunu son derece mübalağalı bir şekilde yaptıklarından, baktıklarında görmüyor, dokunduklarında hissetmiyorlardı
O gece kitabın kapağını açıp da ilk kelimenin, ilk harfiyle göz göze geldiğinde birdenbire gördü ki, aşkla yoğrulan bu kitap konuşmaktansa susuyor; anlatmaktansa dinliyor; bir sırrı ifşa etmektense aşikâr olan ne varsa sırra çeviriyor; ve son satırına gelindiğinde sil baştan yazılıyordu. Bu kitap okunmuyor; o, insanın içini okuyordu.
İnsan onunla kendini okuyordu.
Benim mekânım balçıktır/ gıdam ise safi aşk/ korku ile beslenmez imanım/ korku dediğin safi yalandır/ korku ile yakaran/ bir kendini sever/ aşk ile yanıp tutuşan/ geçer serden/ her dem yeniden tutuşturur küllerini
Her gün bir yerden dönmek ne iyi
Her gün bir yere konmak ne güzel
Bulanmadan, donmadan akmak ne âlâ
Dünle beraber gitti cancağızım
Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lâzım
Mevlana Celaleddin-i Rumi