Zaman! Zaman! Onun bitmek tükenmek bilmez feryadıydı zaman.
Hayatında bildiği, sezdiği veya hayal ettiği her şeyin en muhteşemiydi o
Reader Follow Recommendations
Varlığını sezdiği ve peşinden koştuğu, ama tutamadığı şey, şiirin zapt edilemez ruhuydu.
Onu dinleyip simasını seyrederken hayatın yüzüne bakıyormuş ve en derin sırlarını okuyormuş gibi hissediyordu kendini.
Onun ruhunun aynası olan gözlerde, kendi özünün de emaresini görmüştü.
O 'nu gördü ve kalbi durur gibi oldu. Çok uzun zamandır bu anı beklemişti.
Oysa kızın gözlerinde gördüğü şey ruhtu... hiçbir zaman ölmeyecek olan ebedî bir ruh.
Gözlerinin ta içine bakmış ve orada güzel bir ruh görmüştü.
Sadece hissetmek değildi bu. Bir biçime, renge ve ışınıma bürünmüş olan duyuları, hayal gücünün hayale cüret ettiği her şeyi yüce sihirli bir yoldan somutlaştırıyordu.
Hayal gücünü ele geçiren bir uyuşturucu gibi göklerdeki bulutların arasına çıkarıyordu onu.
Haritası ya da pusulası olmadan yabancı denizlere sürüklenmiş gemi gibiyim.
Düşündüklerini dike dökememiş, zifiri karanlık bir gecede, yabancı bir gemi de, hiç alışık olmadığı halatların arasında el yordamıyla yolunu bulmaya çalışan denizciye benzetmişti kendini.