... zannediyorum ki benim ızdırabım yalnız bana mahsus bir şeydir, dünyada eşi yoktur ve hiç kimse benim çektiğimi çekmemiştir. Bu bir gaflet. Herkes ızdırabının nevini kendi şahsına münhasır sanır.
İzzetinefsin kendi kendisiyle mücadelesi, ruhi buhranların en dehşetlisini doğurur, beyni uğuldatan ve gözleri karartan öfkeler, insanı yaşamaktan caydıracak kadar şiddetli yeisler bu buhranların mahsulüdürler.
Dünya hepsini kırar onları ve çoğu sonraları kırık yerlerinden güçlülük gösterirler. Ama dünya kıramayacağını öldürür. En iyiyi, en yüceyi ve en yürekliyi taraf gözetmeksizin öldürür.
...bu yaşantımı sürdürmenin anlamsızlığını seziyorum yok olmaya doğru hızla bir gidişin farkındayım henüz koruyabildiğim bazı özelliklerim varken daha insan olduğumu hissederken bu gidişe bir son vermeliyim..