Rabia Özkan
@Rbspueblo
Bir nevi gelişimci
Balıkesir Üniversitesi
İstanbul
Kocaeli, 15 Ocak
136 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Ve toprak, kabul edici olan toprak.
Huzurun bir işaretidir.
Benim, tutkuda ve avuntuda böyle benzeri bir mizacım var: tutkumu hiç unutamam; çok eski bir hatıraların verdiği üzüntüler beni yemeden içmeden keser. Huyu böyle olmayan kişiler ne mutludur! Birini iyice tanıdıktan sonra, ondan artık hiç usanmam; herhangi biriyle de daha ilk adımda, samimi olmak için acele etmem. Doğduğumdan beri, beni çevreleyen hiçbir şeyi değiştirme düşüncesi geçmedi aklımdan. Bunu yalnızca yakınlarım ve dostlarım için söylemiyorum, ama kişinin kullandığı herşey için: giysiler, binekler, yiyecekler, içecekler vb ... Sevdiklerimden ayrılalı beri, acı çekiyorum, tutukluyum, yıkılmışım, yaşamaktan da bir tad alamıyorum artık. Bu ayrılık bende durmadan yenilenen bir üzüntüye neden oluyor; bundan dolayı duyduğum acı sürekli beni tedirgin ediyor. Ben üzüntülerin, acıların canlı kurbanıyım. Henüz yeryüzünde yaşasam da çile beni mezara soktu.
Gözüm, gönlümü düşüncelerimin karmaşasına sürükleme cinayetini işledi. Öyleyse bakışlarımdan öç alsın diye gözyaşlarımı salıveriyorum.
Okur Takip Önerileri
"Güzel sabır tutuklu; ama gözyaşlarım özgür, aktıkça akıyor."
Uykusuzluk...
Sabit ya da devingen olsunlar diye sanki koruyup gözetmek benim işimmiş gibi, yıldızları güdüyorum.