Kitabın ilk sayfasından son sayfasına kadar yediğimiz tokatlar, tekmeler bizlere iyi edebiyatın insana sadece iyi gelmediğini, ayrıca insanı çok sağlam yumruklarla nakavt edebileceğini de gösteriyor.
İlk kez İrfan Yalçın okudum. Sinan Çetin 'in 14 numara adıyla kitabı filme çektiğini biliyorum, filmi hatırladım, ancak kitap bambaşkaydı, bambaşka. Buradaki metin kesinlikle çok iyi bileylenmiş bir bıçak gibi etimizi kese kese finale dek gidiyor. Kitaptaki dilin ve şiddetin aradan neredeyse 50 sene geçmesine rağmen eskimemiş olması, kitabın edebi kıymetinin bir kanıtı. Dildeki gürültü, uğultu kesinlikle solmamış, azalmamış. Kitap bitene dek tırnaklar duvarları kanata kanata iz bırakıyor. Para kazanmak için sahibiyle güreşen ayı, finaldeki kedi, dövüşü kazanamadığı için üstüne basılarak öldürülen horoz ve diğerleri, aynen dünyaya alışamayan ve insanı tanıyamayan, çünkü bunu yapacak gücü bulunmayan Yaprak gibi defalarca yok ediliyorlar...masumlar karşısında herkes güçlü, herkes kötü. İrfan Yalçın birbirine kenetlenmiş rezil kötülükler anlatıyor. Bunu da yumruk gibi bir his veren, uğultu dolu bir metinle yapıyor hem de. Final kısmı gerçekten çok iyiydi.
İrfan Yalçın'ı okumaya devam...
