'Dibên: "Şeb û şekir, çûn Diyarbekir, şekir rûnişt deng nekir, şeb rabû pesnê xwe kir." Heta niha em şekir bûn, em rûniştîbûn, me deng nedikir, şebê pesnê xwe dikir. Hûn zanin şeb tehl, şor û bêtahm e û nayê xwarin û şekir jî ji xwe tê zanin ku çigas şêrîn e. Kurd wek şekir in û tirk, ereb û ecem ji wek şebê ne.'
Ev jî bila bi şekir û şêraniyê temam bibe.