Flaubert bence hepimizi fazla bahsedilmeyen Bovary gibi düşündürtmek istiyor,dünyayı,hayatı,en çok da aşık olduğu kişiyi onun gözlerinden görmemizi istiyor ve yine bence bunu başarıyor.Bilmiyorum benim için başardı,o gözle baktım hep ve kızamadım,şefkat duygusuyla sonuna kadar geldim,dokunsan kapanacak bir kelebekmiş gibi hassas davrandım ona karşı,kötü bir söz söylemek istemedim hakkında.Onun gözleriyle baktırmış olmalı yoksa burada böyle sakin kalamazdım,kızgın olurdum,yapılır mı böyle şeyler derdim ama yazar o kadar iyi ki,yapmanıza izin vermiyor bunu.Bovary,naif bir insan,aşık,romanın en aşık kişisi bir kasabalı ama üstünde biraz durulsa aşkına biraz karşılık verilse... Bovary'nin Charles Bovary'nin gözlerinden bahsediyorum.
Kadın hakları filan,kadının toplumdaki yerinin eleştirisi filan,rahipler üzerinden hristiyanlığın eleştirisi filan...
Flaubert'in büyüklüğü o dönemde bunları söyleyebilmesindeki cesareti filan değil bunlar fasa fiso geçelim.Flaubert öyle müthiş bir yazar ki okuyucunun Emma'ya kem gözle bakmasını engelliyor, öyle namuslu bir yazar işte,büyüklüğü işte burada,Charles'ın aşkıyla yargılatıyor Emma'yı,nasıl anlatabilirim bunu.Charles'ın Emma'sını sevdirtiyor bize,şatosu olan R.nin(adını bile unutmuşum yani bir tek "R" si kalmış aklımda) Emma'sını değil ,Charles'ın Emma'sına şevkat beslememizi sağlıyor Leon'un Emma'sına değil.
Charles'ın Emma'sı öyle güzel ki!
"Beyaz ayakkabıları ve tacıyla,gelinlik elbisesi içinde...Saçları omuzlarına dökülmüş,üstü yeşil bir kadifeyle örtülü"
