İnsanlar bazen doğuştan mahkûm olurlar, saz parçası kendiliğinden kırılırdı.
Onun her şeyden evvel konuşacak insana ihtiyacı vardı.
Üzerinizde toplanmış bunca bakışın ağırlığı dayanılmaz bir şey!
Reader Follow Recommendations
Ne yazık! Karşınızda duran, sizi gören, size bakan, sizinle konuşan, sizi yanıtlayan, ama sizi tanımayan birini dünyanın biricik varlığı olarak tutkuyla sevmek, onu bütün kalbinizle sevmek! Yalnızca ondan bir teselli umut etmek ve onun, öleceğiniz için, size gerekli olan şeyi bilmeyen tek varlık olması!
Ve yine de, ey sefil yasalar, sefil insanlar, ben kötü biri değildim!
Ölüm insanı ne kadar da hırçın yapıyor...
Delilik insanı yaşatır derler; en azından akıl acı çekmez; uyur, ölü gibi yaşar.
Oysa, ruhsal acının yanında bedensel acı bir hiç kalır!
Bu dünyada artık yapacak bir şeyi kalmamış bir insan olarak, benim söyleyecek neyim olabilir ki! Bu bozulmuş ve boşalmış beyinde yazmaya değer ne bulacaktım ki?
Umut, çevremdeki gün ışığı gibi içimde doğuyordu.
İçimin bir zamanlar ne kadar ölü olduğunu asla bilmediler, şimdi nasıl çiçek açtığımı da asla anlamayacaklar.
