Anladım ki içi toz dolu bir sandığı üstten temizlemekle olmuyordu bu iş. Cesaretimi toplayıp, o sandığı açıp her parçayı elimden geldiğince tek tek ve yavaş yavaş temizlemeliydim.
İçimde bir yangın vardı. Kendimce o yangının harlı alevlerine aldırış etmeden biraz su döküp söndürüyordum;tabiri caizse günü kurtarıyordum.Fakat altta yatan közler bir rüzgarla tekrar alevleniyordu.
İnsan kaç yaşında olursa olsun saygı duyulmayı hak eder.
Kimi zaman duygusal ihtiyaçlarına karşılık verilmeyen,kimi zaman duyarsızca "Hiçbir şey olmadı ki!" denilen,Kimi zaman kardeşi ile kıyaslanarak edilgenleştirilmeye çalışılan bir çocuk olmuşum